Aangekomen in Zuid Afrika

Hallo allemaal,

Ben ondertussen aangekomen in Zuid-Afrika. Heel relaxt om iedereen hier weer te zien en het voelt al weer een beetje als thuiskomen. Maar voor het zover was natuurlijk nog het nodige ondernomen.

In Lusaka nog wat praktische dingen geregeld en een beetje uitgerust. Een van de ochtenden vroeg opgestaan en gaan wandelen in het park van de camping. Toen ik mijn ontbijtje daar stond op te peuzelen kwamen er een stuk of 6 giraffen voorbij gelopen, dat is nog eens wakker worden. Verder nog wat zebra’s, impala’s, apen en een waterbok gezien. Op een gegeven moment midden in een mierennest gaan staan waardoor ik mijn kleren moest uittrekken om ze van me af te slaan. Moet er erg komisch hebben uitgezien maar gelukkig was er niemand in de buurt om me uit te lachen.

Vanuit Lusaka langzaam richting de Victoria Falls gegaan. Een toeristisch gebeuren daar maar natuurlijk niet zonder redden. Erg indrukwekkend. Omdat het regenseizoen net achter de rug was kwam er een gigantische hoeveelheid water naar beneden, onvoorstelbaar. Zo veel dat je de waterval bijna niet kan zien door de mistwolk die er hangt. Hoe dichterbij je komt, hoe harder je het water hoort bulderen en des te natter je wordt. Alsof je in een stortbui staat. Binnen een paar seconden ben je compleet doorweekt en dan sta je nog zo’n 100 meter van de waterval vandaan. Beneden bij het water een klein krokodilletje gezien en wanneer ik weer naar boven loop zit er een groep bavianen op het pad. Doorlopen of wachten? Hm…dat zou nog wel even kunnen duren voordat die daar weg zijn, dus doorlopen. Goed idee Daan! Op het moment dat ik te dicht bij kom springen de twee grootste op mijn rug waarop ik begin te schreeuwen en om me heen begin te slaan. Gelukkig taaien ze snel af en kom ik er vanaf met een paar krassen op mijn arm. Maar de schrik zat er goed in! Waarschijnlijk dachten ze dat ik iets te eten in mijn mijn tas had....

Daarna de grens overgestoken richting Zimbabwe en ook aan die kant nog een bezoekje gebracht aan de Falls. Naar mijn idee mooier dan de Zambiaanse kant. Deze keer geen bavianen op mijn rug, alleen weer een hoop water. Door alle waterdruppels en omdat de zon schijnt zie je overal waar je loopt regenboogjes, heel sprookjesachtig. Zo dichtbij heb ik ze nog nooit gezien. Alsof je ze kan aanraken. Verder nog een wandeling naar een grote baobab boom gemaakt en ‘s nachts op zoek gegaan naar de olifanten die door de straten van het stadje lopen. Dat kom je niet overal in Afrika tegen, dus daar moest ik het mijne van weten. Op een paar bergen stront na niets gezien. Misschien ook maar goed want het zijn tenslotte wilde beesten.

Vanaf de Vic Falls de nachttrein richting Bulawayo gepakt. Eindelijk met de trein door Afrika, dat was er tot nu toe nog niet van gekomen met die dienstregelingen hier. Heb een tweede klas ticket maar nog steeds mijn eigen coupe met bed, daar kan de NS nog wat van leren. Het eerste uur met mijn kop uit het raam gehangen en daarna lekker gaan slapen. Volgende morgen weer uit het raam gehangen tot we in Bulawayo aankwamen. Vanuit daar met Joerg, een Duitster die ik bij de Falls had leren kennen, naar het Matopos National park geweest. Omdat hij een Golfje rijd, en die niet bepaald voor off-road terrein geschikt zijn, twee keer in de modder vast komen te zitten. Op twee nijlpaarden na geen dieren gezien. Een kleine teleurstelling maar de granieten rotsformaties waar het park bekend om staat maken een hoop goed. Prachtig park. Daar een nachtje gecampeert en toen samen door naar Masvingo.

In Masvingo twee dagen aan het meer gecampeert en naar de Great Zimbabwe Ruins geweest. Met hun 900 jaar de oudste ruines in Sub-Sahara Afrika en als aankomend architect ben je zo’n plek natuurlijk een bezoekje schuldig. Het Camalot van Afrika wordt het ook wel genoemd. Een beetje overdreven maar wel interessant om een keer gezien te hebben.

Toen werd het weer tijd voor wat avontuur. Afscheid van Joerg genomen en naar Chimanimani vertrokken om de bergen in te gaan. Een deel van mijn baggage gedropt in het dorpje, voor 5 dagen eten ingeslagen, een katapult gekocht voor het geval ik bavianen tegen kom en naar het basecamp gelift. Als ik daar aankom is het al 15.00 uur en ik wil nog naar de hut lopen om daar de eerste nacht door te brengen. Het is een steile klim en aangezien mijn tas met al die proviant toch weer een kilo of 20 weegt, niet de gemakkelijkste wandeling die ik ooit heb gemaakt. Moeilijk in evenwicht te blijven met zo’n gewicht op je rug. Omdat de mist komt opzetten en het pad niet altijd even zichtbaar is loop ik ergens verkeerd. Kan op sommige stukken nog geen 20 meter voor me uit kijken en alles lijkt op elkaar. Een uur lang lopen ronddwalen maar uiteindelijk het pad toch terug gevonden. Kom doorweekt van het zweet en de mist, in het donker aan bij de hut.

De volgende morgen optijd opgestaan en gaan lopen. Heb gehoord van een grot bij een waterval en daar wil ik graag naartoe. Na weer een keer verkeerd lopen ergens in de middag aangekomen. Het is een lekker plekje dus ik besluit er de nacht door te brengen. Wat hout gesprokkeld, gebadderd bij de waterval en mijn bedje opgemaakt in de grot. Geen tent vanavond. Na een potje pasta op het kampvuur de grot ingedoken en tegen verwachting in, prima geslapen. Best spannend.

Volgende morgen weer vroeg op. Even wassen in het koude water, spullen pakken en de pas er in. Wanneer ik door een valei loop hoor ik plots het geluid van bavianen naar beneden komen. Ze zijn waarschijnlijk banger voor mij dan ik voor hen maar met de gedachte van de Victoria Falls in mijn achterhoofd pak ik toch mijn katapult maar te voorschijn. Ik raap wat steentjes bij elkaar en begin te schieten. De bavianen zetten het op een lopen en ik kan weer verder. Mooi, is dat probleem ook weer de wereld uit geholpen. Zo’n katapult doet wonderen. Tot dan toe heb ik constant berg op gelopen en dat levert een prachtig uitzicht op wanneer ik boven aankom. In de verte zie ik een grote berg. Na wat kijken op mijn kaart neem ik aan dat het Binga is, de hoogste berg in de omgeving. Die wil ik graag beklimmen dus ga ik er op af. Om daar te komen moet ik eerst een grote valei door dus gaat het pad weer naar beneden. Steil, heel erg steil! Daarbij is het pad ook nog eens zo smal dat ik er amper kan lopen met mijn tas en dat geeft geen relaxt gevoel met zo’n diepe afgrond naast je. Naar de berg toe hangend loop ik stapje voor stapje verder, heel rustig aan. Op een gegeven moment ga ik op een los liggende kei staan die daardoor weggleid en begint te vallen. Tok, tok, tok, tok, tok, tok tok. Dat ding blijft maar vallen! Kut zeg, daar loop je dan in je uppie over een richeltje in de middle of nowhere. Op zo’n moment dringt het tot je door dat je er echt alleen voor staat. Op sommige stukken moet ik mijn tas afdoen, tas passeren, tas een stukje verder zetten, tas passeren enzovoorts, omdat ik niet met dat gewicht op mijn rug over die stukken durf te lopen. Geen idee hoe lang die afdaling heeft geduurt, maar met knikkende knieen, vol adrenaline en heel opgelucht kom ik beneden aan. Whaaa! Dat voelt goed! Ik haal mijn kaart nog een keer tevoorschijn en twijfel er een beetje aan of ik nog wel goed loop maar die berg ziet er nog steeds als de hoogste uit en terug omhoog gaan zie ik nu ook niet meer als optie. Als ik verkeerd zit zal er vast wel weer een pad de goede richting in gaan. Heb met mezelf een eindpunt voor de dag afgesproken dat ik in de verte heb gezien. Daar ga ik voor dus zet ik de pas er weer in. Omdat er veel riviertjes van de helling naar beneden komen gaat het niet erg snel. Rondom het water groeien steeds veel planten en bomen waar ik moeilijk doorheen kom. Alsof je steeds door een stukje jungle loopt. Moet mijn tas weer iedere keer af doen om tussen de struiken en de omgevallen bomen te manouvreren. Dit houdt de boel allemaal erg op en omdat de zon al weer laag staat lijkt het mij verstandig te stoppen bij het eerst volgend geschikte plekje dat ik tegen kom. Ik moet nog hout sprokkelen en mijn tent opzetten en dat wordt lastig in het donker. In vind een vlak stukje gras tussen een paar rotsblokken waartussen ik waarschijnlijk wel veilig ben mocht het gaan onweren en ik besluit mijn kamp daar op te zetten. Ik banjer wat op en neer door het hoge gras om hout bij elkaar te zoeken en zet snel mijn tentje op. Erg comfortabel zal ik niet liggen met al die pollen in mijn rug, maar slapen zal ik zeker want het was een zware dag. Ik heb er verstandig aan gedaan eerder te stoppen want op het moment dat ik mijn vuurtje aansteek verdwijnen de laatste zonnestralen achter de bergen. Ongetwijfeld het mooiste uitzicht dat ik ook heb gehad tijdens het koken. Heerlijk gevoel zo in je eentje, wat een rust. Na mijn spaghetti en thee mijn tent in gedoken en direct in slaap gevallen. Van zonsopkomst tot zonsondergang gelopen vandaag, ik ben kapot.

Volgende morgen met de zon opgestaan. Ondanks die pollen toch erg goed geslapen. Even naar de rivier om water te halen, ontbijten, tas inpakken en weer lopen. Na twee uur lopen is er nog steeds geen pad dat naar de berg afbuigd en die andere berg ziet er nu ook wel hoog uit. Ik pak de kaart er nog eens bij. Wat ik om me heen zie komt niet overeen met de kaart en hoe hard ik het ook probeer, ik heb geen flauw idee waar ik ben. Nog steeds vol goede moed besluit ik richting het zuiden te gaan wanneer het pad zich opsplitst. Na weer een paar uur lopen zie ik voor het eerst sinds ik bij de hut ben vertrokken mensen in de verte. Ik heb gehoord dat er goudzoekers actief zijn in de bergen en dat is natuurlijk zo illegaal als de nete in een nationaal park als dit. Omdat ze bij de rivier bezig zijn ben ik er vrij zeker van dat het goudzoekers zijn en ik weet niet hoe ze op mijn aanwezigheid zullen reageren maar omdat ik niet weet hoeveel andere mensen ik nog tegen zal komen besluit ik toch op ze af te gaan. Naar mate ik dichter bij kom hoor ik hun stemmen steeds duidelijker totdat ik ze zo goed kan verstaan dat ik moet opmaken dat het geen Engels of Shona is wat er wordt gesproken maar Portugees! Aai, dat beloofd niet veel goeds. Gelukkig spreekt een van hen Engels en ik leg hem uit dat ik sinds gisteren ochtend al niet meer zeker ben van waar ik nou eigenlijk loop. Hij begint te lachen en zegt: “Amigo, you are lost man, this is Mozambique!” Waaat?? Heb ik zonder het door te hebben een nachtje in Mozambique gecampeert. Mooie boel is dat! Ik zie er de humor nog wel van in maar hoe kom ik nou terug bij de hut in Zimbabwe? Het blijken inderdaad goudzoekers te zijn, prima kerels trouwens. Ze laten het zelfs toe foto’s te maken van waar ze mee bezig zijn en vertellen me dat ik de berg op en dan richting het westen moet. Zo gezegt zo gedaan. Onderweg nog twee groepjes goudzoekers tegen gekomen en na weer een paar uur sta ik boven op de berg. Maar wat ik aan de andere kant zie is enkel een nieuwe bergtop. Niets komt me bekend voor. En wanneer ik over die top heen ben zie ik weer een nieuwe top, en weer een nieuwe. Tot nu toe heb ik de hele situatie niet al te serieus genomen omdat ik nog genoeg te eten en enigzins een gevoel van richting had, maar de ernst van verdwalen in de bergen begint langzaam tot me door te dringen omdat er maar geen einde aan lijkt te komen. Ondanks ik een kompas heb, en de zon me ook de goede richting verteld, ben ik compleet gedesorienteerd door al die bergtoppen. Het westen is niet moeilijk terug te vinden maar waar in het westen ik precies naartoe moet, ik heb geen flauw idee. Mijn zicht is beperkt door al die toppen en ik kan niet zomaar elke richting in gaan lopen met dat gewicht op mijn rug. Daarbij begint de zon al weer te zakken en is dit geen ideale plek om te overnachten. Maargoed, met panieken schiet je ook niets op, ik probeer mijn hoofd koel te houden en stevig door te lopen. Na een hele tijd richting het westen te hebben gelopen hoor ik plotseling een stem achter mij vandaan komen. Er staat een man in een grotopening en hij verteld me dat Zimbabwe recht achter deze berg ligt. Bovenop de berg kan ik weer de hut niet zien maar het gaat wel flink naar beneden waaruit ik kan opmaken dat ik over de bergruggen heen moet zijn. Eindelijk heb ik weer een beetje overzicht over de omgeving. Ik begin aan de afdaling en die is weer erg steil. Het pad zig-zagt naar langs de helling naar beneden en is bezaaid met losliggende stenen. Erg verradelijk allemaal. Op een gegeven moment denk ik mijn voet op een rots te zetten maar omdat er gras voor groeit kom ik er pas achter dat het een gat is als mijn been tot onder mijn knie in de grond verdwijnt. Au! Godverdomme! Dat deed zeer! Scherp blijven jongen, niet te gehaast! Met een blessure ben je helemaal ver van huis. Gelukkig het ik enkel mijn scheenbeen wat geschaafd en niets verdraaid of verzwikt. Niet lang daarna kan ik eindelijk de hut zien in de verte. Wat opluchting! De zon verdwijnt al weer achter de bergen en het is echt nog wel een stukje lopen maar omdat ik er genoeg van heb, wil en zal ik vandaag nog bij de hut uit komen. Met of zonder zonlicht. Mijn hoofdzaklampje uit mijn tas gepakt en in het donker door gaan lopen, erg spannend. Meer dan een meter of 3 om me heen kan ik niet zien met het lampje maar dat is genoeg om te zien waar ik mijn voeten wel of niet kan neerzetten. Ik heb geen haast meer nu de zon al onder is dus ik doe het rustig aan, alles op het gemakje. Maar na een uur of twee gaat het pad weer noordwaards in plaats van naar het westen en berg op in plaats van naar beneden. Ik vertrouw het niet en besluit toch maar mijn tent op te zetten. Ik zie niet waar ik heen loop en heb geen zin om weer te verdwalen. En buiten dat ben ik compleet gebroken. Alles doet zeer en ik zak bijna door mijn benen. Het is genoeg geweest voor vandaag. Tent opgezet, blikje bonen naar binnen gewerkt en als een roosje in slaap gevallen.

Volgende morgen heel rustig aan gedaan. Het lopen van de afgelopen dagen heeft me aardig wat energie gekost en dat voel ik in heel mijn lichaam. Gelukkig blijk ik nog steeds op het goede pad te zitten en ben ik na een uurtje lopen terug bij de hut. Vanaf daar terug naar het basecamp gelopen en eindelijk terug in de bewoonde wereld aangekomen. Alsof dit alles nog niet genoeg avontuur was verteld de parkwachter me daar nog even doodleuk dat er in het stuk van Mozambique nog landmijnen liggen. Het is maar goed dat ik dat niet wist toen ik daar in mijn tentje lag, anders had ik nooit zo goed geslapen. Laten we zeggen dat ik een goede beschermengel heb.

Een lift gekregen van een paar mensen met wie ik nog even naar Tessa's Pool ben geweest voor een frisse duik. Van de rotsen langs de waterval naar beneden springen en over het water zwieren met het slingertouw. Dat doet goed na zo veel inspanning.

Na dit alles is het even genoeg avontuur voor mij. Heb behoefte aan wat rust. Ik besluit via Mozambique richting Zuid-Afrika te gaan omdat de stranden daar erg goed zijn naar het schijnt en het qua afstand niet verschikkelijk veel uit maakt welke richting ik pak. Van Chimoio naar Vilancoulo mijn laatste achter-op-de-vrachtwagen-lift gehad. Veel beter dan de hele dag in de bus of minibus zitten. Wind in je haren, zon in je gezicht, languit liggen en bovenal geen kramp. Alleen hopen dat het niet gaat regenen en een beetje oppassen voor taken die over de weg hangen maar dat zijn erg gelukkig niet te veel. In Vilancoulo een dagje gaan snorkelen maar dat vond ik een beetje tegen vallen. Erg aan de prijs en niet denderend spectaculair. Met een bootje naar een eiland voor de kust gevaren waar het strand bezaaid lag met andere toeristen en coca-cola parasollen. Daar kon je dan gaan snorkelen op een naar mijn idee aangelegde koraalrif. De vissen waren prachtig, heel veel verschillende, in alle kleuren van de regenboog, maar de omgeving zag er verschrikkelijk nep uit.

Vanuit Vilancoulos naar Tofu gegaan. Dat vond ik ook een beetje 'over-rated'. Het strand was prima maar de poppenkast er omheen hoeft van mijn allemaal niet. Wel prima golven om te surfen en dat ben ik toen maar gaan doen. Was nog nooit eerder door een kwal geprikt maar voor alles bestaat een eerste keer. Ofja, eerste keer, in anderhalf uur tijd drie keer geprikt dus toen ben ik het water maar weer uitgegaan.

Vanuit Tofu ben ik zo snel mogelijk naar Pietermarizburg gegaan. Heel tof om iedereen daar weer te zien. Een paar dagen in mijn oude huisje gelogeerd, op het werk langs geweest en een avond goed gaan stappen tot het licht werd. Twee dagen naar een andere huisgenoot in Durban geweest en nu logeer ik bij een oud collega in Pretoria. Woensdag naar Johannesburg, donderdag vliegen, vrijdag terug thuis.

Oke, dat was weer een ernstig lang verhaal, ik heb genoeg van al dat typen.

See you on the other side!